Deel 2; In gesprek met Conny Wenting: CEO van de Invictus Games, Den Haag 2020

Wij spraken Conny Wenting, CEO van de Invictus Games The Hague 2020 als vervolg op het artikel 'Let the games begin! Invictus Games 2020'. We wilden meer weten over wat er allemaal voor nodig was om de Invictus Games in Den Haag te organiseren.

Wat is het verhaal achter de schermen van het organiseren van een wereldwijd sportevenement in Nederland? En waar komt Conny's drive vandaan om zich in te zetten voor sport als middel voor positieve verandering, revalidatie en genezing?

In onze tweedelige serie nemen we een diepe duik in de Invictus Games 2022 in Den Haag. Laten we samen het spel veranderen!

Ook al werkten al deze factoren samen om dit voor elkaar te krijgen, ondervond u knelpunten of hobbels in de weg? Wat waren de uitdagingen?

Natuurlijk zijn er altijd uitdagingen die we moesten overwinnen. Bij de planning moesten we op veel zaken letten. Voor de atleten is dit evenement slechts een onderdeel van hun revalidatieproces, dat begint voor en doorgaat na het evenement. We moeten met hun medische professionals overleggen voordat we hen in een omgeving of situatie plaatsen die bijvoorbeeld PTSS zou kunnen uitlokken. Een vol stadion binnenlopen met licht en geluid is niet altijd het gemakkelijkste voor deelnemers. Daarom wisten we pas laat in het proces hoeveel deelnemers en vrienden en familie er werden verwacht, zeer dicht bij de datum van het evenement. We moesten klaar zijn om ons aan te passen en dingen gaandeweg te veranderen.

Onze deelnemers zijn gehandicapten en daarom is de toegankelijkheid van de faciliteiten van het grootste belang. Voor evenementen als de Paralympics worden gewoonlijk Olympische dorpen gebouwd op plaatsen waar deze faciliteiten voorhanden zijn. Wij moesten gebruik maken van plaatselijke hotels, want die waren er niet, wat ons voor het probleem stelde om voldoende rolstoeltoegankelijke kamers te vinden. We hebben ongeveer 5000 hotelkamers in Den Haag, maar het aantal rolstoeltoegankelijke kamers is zeer beperkt (ongeveer 40). Het is een wereldwijde uitdaging die we moeten aanpakken.

De hotels die met ons samenwerkten waren echter zeer inschikkelijk en zetten zich in om de nodige veranderingen aan te brengen. We werkten met hen samen om de faciliteiten aan te passen en toegankelijker te maken. We voegden handgrepen toe aan muren waar dat nodig was en aangepaste badkamerapparatuur. Soms moesten we deuren verwijderen of zelfs kleinere rolstoelen ter beschikking stellen. In sommige gevallen moesten we rolstoeltoegankelijke kamers gebruiken als gedeelde doucheruimtes. We nemen nauwelijks de tijd om ons deze uitdagingen te realiseren als we er zelf niet mee te maken hebben. Maar het is belangrijk dat we dat wel doen. Dit is een gesprek dat grotere implicaties heeft en ik hoop dat we er op wereldschaal meer aan gaan doen om het leven van andersvaliden gemakkelijker te maken.

Wat de locatie van de Spelen betreft, moesten we ook zorgen voor voldoende liften en werken met een ruimte die tegelijkertijd dienst doet als sportzaal en scholen. Omdat duurzaamheid niet onderhandelbaar was, hebben we samen met partners stopcontacten geïnstalleerd die op groene energie werken. We hadden geen plastic bekertjes voor eenmalig gebruik en circulair water- en afvalbeheer. Een van onze grootste uitdagingen was het vinden van voldoende mobiele toiletten die toegankelijk waren. We moesten toiletten van buiten Nederland halen om aan de vraag naar voldoende toiletten op het terrein te voldoen. Gelukkig hadden we toegewijde en deskundige Nederlandse partners om deze uitdagingen samen met ons op te lossen. Van branding tot beveiliging tot logistiek tot water tot geluid en licht, voor alles was wel een partner te vinden.

Weg van de logistiek en terug naar de gemeenschap: Wat is de erfenis die deze spelen achterlaten?

Het is cruciaal dat we ruimte creëren voor militairen om gesprekken te voeren in een niet-gevechts- of niet-opleidingsomgeving. Vaak hoor je van mensen in het leger dat zij zich het meest begrepen voelen door anderen die ook gediend hebben. Niet alleen de atleten, maar alle betrokkenen profiteren hiervan.

Door deze mensen samen te brengen in een evenement als dit ontstaat een niet-formele interactie die gesprekken en vriendschappen voor het leven aanwakkert. Het stelt families in staat om contacten te leggen en ervaringen en informatie uit te wisselen die hen helpen bij het revalidatieproces van hun geliefde. Zoals ik al eerder zei, zijn de Invictus Games slechts een onderdeel van het revalidatieproces. Het is als een grote bijeenkomst die mensen samenbrengt en iedereen eraan herinnert om eraan te blijven werken.

En op praktisch niveau was het voor de Invictus stichting belangrijk dat we een blauwdruk voor de toekomst opzetten. Om het voortbestaan van deze spelen te garanderen, konden we bijdragen tot een begrip van hoe het in een kleiner land kan worden gerund: Op een kosteneffectieve manier, vertrouwend op samenwerking. We bouwden zaken als handleidingen voor de omroepen voor hoe het op televisie zal worden uitgezonden. En via creatieve partnerschappen hebben we een accreditatie- en registratie-instrument ontwikkeld dat bij latere uitbreidingen van de spelen zal worden gebruikt, en we hebben de IP-rechten daarvoor overgedragen zodat het altijd kan worden gebruikt.

Wat de faciliteiten betreft, blijven de aanpassingen die we hebben gedaan om de toegankelijkheid van het Zuiderpark te verbeteren, gehandhaafd. En verder hebben we met de Cruyff Foundation samengewerkt om sportfaciliteiten naar Haagse wijken te brengen waar bewoners een plek hebben om te sporten en daaromheen communities vormen.

Last but certainly not least, kunt u ook met ons praten over de 'Gele Bank'? En ons wat stof tot nadenken geven?

Als we deze wedstrijden niet meer organiseren, moeten we nadenken over wat we achterlaten. Daarom ben ik de Yellow Bench beweging begonnen. The Yellow Bench komt voort uit dit idee om verder te denken dan de openings- en sluitingsceremonie. Ik vind het heel belangrijk dat er op elke locatie een lege stoel is, natuurlijk ook bij de openings- en sluitingsceremonie. Dit staat voor de mensen die er niet bij konden zijn. Degenen die niet bij ons zijn en leefden om de samenleving te dienen.

Het idee was een lege stoel, die een gele stoel werd, en de gele stoel werd de gele bank. Onze hoop is dat dit een wereldwijd symbool wordt om mensen samen te brengen om over kwetsbaarheden te praten. Het is cruciaal dat dit een katalysator wordt voor gemeenschapsvorming. Dat het lang blijft nadat de spelen zijn afgelopen. We kunnen dit ook uitbreiden naar andere dienstverlenende beroepen buiten het leger. De brandweer en de politie zouden ook geweldige plaatsen kunnen zijn om het bereik van het gele bankje uit te breiden.

Stel je een wereld voor waar in elke buurt een geel bankje staat. En mensen daarheen komen om gesprekken te voeren over belangrijke onderwerpen als geestelijke gezondheid en rehabilitatie. Dat is onze visie hiermee. En ik weet dat we het kunnen realiseren met genoeg steun van mensen die net zo betrokken zijn als wij.

In ondernemerschap en sociaal ondernemerschap, als je iemand hebt die dapper genoeg is om op te staan en het te proberen, kun je het doen. We moeten de ondernemende geesten die we in Nederland hebben waarderen. Zij zijn de thought-leaders die we nodig hebben om wereldwijde uitdagingen samen op te lossen.

Zoals je zegt, laten we samen het spel veranderen! Toch?